Rozdział IX – „ANBU w pułapce”

Kiedy prawdziwy Naruto zniknął sprzed oczu ANBU dowódca postanowił zabrać głos.

-Musimy spróbować się stąd wydostać!

-Ale kapitanie! – ANBU w masce żaby zaoponował. – Przecież on powiedział, że to niemożliwe! Zostaniemy spaleni! Jedyną możliwością jest ten pakt!

-Nie rozśmieszaj mnie! Tak łatwo dałeś się nabrać?! To oczywiste, że on blefował!

-Nawet jeśli to on ma nad tym miejscem całkowitą kontrolę. – Wtrącił spokojnie ninja z maską jastrzębia. – Widzieliśmy wszyscy co zrobił sokołowi.

-To mogła być zwykła iluzja, albo jakaś tania sztuczka. – Dowódca cały czas obstawał przy swoim.

-Nie, to na pewno nie to. Czułam gorąco. Czyli to na pewno nie genjutsu. Chyba że jakieś niesamowicie potężne. Musiałoby być niezwykle silne, a to niemożliwe żeby ten chłopak je opanował do tego stopnia. W dodatku w tak młodym wieku. Nawet z pomocą Kyuubiego. Na dodatek ten chłopiec to raczej typ ninjutsu i taijutsu. – Tym razem głos zabrał sokół. – A jeśli chodzi o wyjście to sami widzieliśmy jak to działa. Nawet jeśli jest jakiś sposób, żeby tą technikę zniwelować to my go nie znamy. A wykombinowanie nowego sposobu zajęłoby nam bardzo dużo czasu. Za dużo. Jedynym rozsądnym wyjściem jest ten pakt.

-Chcesz zdradzić wioskę?! – Wydarł się kapitan.

-Nie zdradzić, ale wykorzystać możliwość przeżycia.

-Nie mów, że zamierzasz to podpisać!

-Owszem zamierzam. To mogłaby być pułapka, ale nie sądzę żeby kłamał. A nawet jeśli to przynajmniej będziecie o tym wiedzieli. Gdyby było tak jak mówisz i dzieciak by kłamał i złapał w kolejną pułapkę to oznacza, że i tak byśmy zginęli, a zaryzykować warto. Poza tym gdyby naprawdę chciał nas zabić mógł to zrobić od razu i nie proponować nam tego paktu.

Kunoichi w masce zamilkłą, po czym rozwinęła zwój i wyciągnęła kunai. Rozcięła nim sobie palec a następnie napisała krwią swoje imię na zwoju. Reszta przyglądała jej się uważnie w ciszy. Nagle rozległ się cichy głos.

-Cieszę się, że chociaż jedna osoba dobrze wybrała.

To był klon blondyna stojący przed jaskinią. Wcześniej najprawdopodobniej go nie widzieli, gdyż usiadł gdzieś z boku. Z tego powodu kiedy Jinchuriki się odezwał wszyscy wystraszyli się i jak jeden mąż spojrzeli w kierunku wyjścia, oczekując najgorszego. Całkiem o nim zapomnieli przesz to wszystko, wiec nie ma się co dziwić. A klon Naruto stał teraz spokojnie z lekkim uśmiechem na ustach. W końcu odezwał się znowu.

Kiedy wrócisz do wioski – Zwrócił się do dziewczyny. – przekaz proszę Trzeciemu, że pożałuje, że mnie oszukał i nie powiedział prawdy cały czas ukrywając TO. Będzie wiedział o co chodzi. – Ostatnie zdanie dodał domyślając się, że ANBU nie za bardzo wie o co chodzi. – Jestem tylko klonem, więc nawet jak opuścisz jaskinie, nie widzę sensu nawet próbować mnie złapać. No i nie zapomnij o fakcie, iż podpisałaś pakt i nie możesz mnie zabić. A żywego tak łatwo mnie nie złapiesz. Co do poinformowania kogoś o zaistniałej sytuacji to rób jak uważasz. Nie widzę problemu i mało mnie to obchodzi. A jeśli chcesz im jakoś pomóc to najlepiej przekonaj ich żeby podpisali pakt, a nie kombinuj czy coś im przynoś. Naprawdę nie widzę w tym sensu, bo owe rzeczy się spalą, jak już zresztą mówiłem.

Chłopak odwrócił się do nich tyłem i już miał odchodzić kiedy coś sobie przypomniał.

-Jeszcze jedno. Ja również nie mam zamiaru nikogo z was zabijać. Oczywiście pod warunkiem, że nie dacie mi ku temu powodów ani żadnego pretekstu do takowych działań. – To mówiąc uśmiechnął się po czym zniknął w dymie. [Yu: Ech te klony -_- Ja: Masz jakiś problem? <uśmiech + kosa w ręku> Yu: Nie, żądnego.]

Kiedy wszystkie informacje już dotarły do ANBU, a te ich kurze móżdżki już je przetrawiły , „sokół” [Ja: No wiadomo o co chodzi nie? A sokół to rodzaj maski, więc się nie czepiać! >_<] ruszył w kierunku wyjścia z jaskini dosyć niepewnym korkiem. Przeszedł przez miejsce gdzie powinna znajdować się bariera i nic mu [Ja: temu ANBU] się nie stało. Reszta ANBU widząc to i upewniając się, że to nie omamy po kolei zaczęła wpisywać swoje imiona na zwoju. Co prawda dowódca miał pewne wątpliwości, ale i on w końcu podpisał pakt. Mimo, że według niego były pewnie jakieś ukryte warunki, o których oni nie wiedzieli, a pewnie dowiedzą się jak przyjdzie co do czego, ale czasu nie cofnie. Kiedy już wszyscy opuścili grotę i nie zostało w niej żywej duszy [Yu: Ale określenie… Ja: A chcesz w łeb?! Yu: Nie dzięki. Obejdzie się ^^. Ja: -_-], zwój zniknął w dymie z charakterystycznym „puff”. Nie minęło nawet kilka sekund, a wejście do jaskini zajaśniało na czerwono, by ukazać na podłodze jaskini krąg, który po chwili zniknął razem ze światłem bariery.

-Wygląda na to, że bariera zniknęła. – Odezwał się jeden z shinobi.

-Taa… - Mruknął drugi.

-Dobra. Nie ważne. Nie mamy na to czasu. Wracamy do wioski. – Rzucił dowódca i skierował się w stronę Konohy. Pozostali poszli w jego ślady.

CDN.

Dzisiaj trochę krótko (znowu -_-), bo nie miałam czasu. Co do tytułu – pozostawię to bez komentarza -_-. Po prostu nie miałam za Chiny pomysłu. Wiem, że notka pewnie nudna, denna i mało ciekawa. W ogóle mało się działo, ale natchnienia nie miałam. A przynajmniej nie na ten rozdział. No może trochę ^^. Ale nie za wiele. Mogłabym co prawda poczekać jeszcze trochę lub złączyć to z następną notką, ale wyszłoby chyba za długie. No i obiecałam przecież, że notkę dam w święta nie? Więc tym bardziej wyszła krótkawa bo mało czasy na pisanie notki miałam. Ledwo się do kompa dorwałam zresztą. Poza tym leń jestem no i mam już pomysł na kolejną notkę (chyba), jednak strasznie mi się nie chce. Ech no nic mówi się trudno. Pozdro dla wszystkich ^^.

Yu: Tak, tak. Pozdrawiamy, żegnamy i mówimy „do następnej notki!”

I: Nie ględź już i się żegnaj.

Yu: Siedź Cicho o sam się zegnam.

I: A co robię? W ogóle co się taki gadatliwy zrobiłeś dzisiaj co?

Yu: -_- Pozostawię to bez komentarza. Zresztą ty mnie nie pouczaj boś nie lepszy!

I: >_< Ty… <chce coś jeszcze powiedzieć, ale A-chan wali go w głowę>

A: Weźcie się obaj zamknijcie i będzie po sprawie! Tak więc ostatecznie wszyscy mówimy: „papa”!

I: Jak teletubisie…

A: <mord w oczach>

Yu: <śmieje się>

I: Grr…

A: Och! Ty też siedź cicho! <wali w łeb ich obu> A teraz spać!!! <do czytelników> To była chyba najkrótsza notka w moim życiu, chyba… Ale mówi się trudno. Tak więc teraz mówię krótkie „papa!” ^^ I do następnej notki! ^^.