Rozdział X – „Wspomnienia”

Witam. Tak bez zbędnego gadania, bo czasu nie mam. Notkę dedykuję:

• Live – Witamy cię bardzo serdecznie i mamy nadzieję, że blog się jeszcze bardziej spodoba ^^.
• Sethu – Długo, żeś się nie odzywał i już myślałam, że odszedłeś w zaświaty, a tu taka niespodzianka.
• Fadziulce – Oczekuję, że to cię jakoś zmotywuje do pisania ^^.

Komuś jeszcze chciała zadedykować, ale zapomniałam komu ^^”. Ehh... Gomen, gomen ^^’’. Jak sobie przypomnę to zadedykuję tej osobie kolejną notkę. A teraz zapraszam do czytania notki ^^.

***

Kiedy Naruto nie pozostało nic innego jak oddalić się od Kiri-gakure i znaleźć sobie nowe miejsce na trening i tymczasowe miejsce zamieszkania zorientował się, że biegnie w kierunku Konohy. Przeraził się tym nie na żarty. Natychmiast zatrzymał się. Teraz musiał dokładnie obmyślić co zrobić dalej. Spróbował skontaktować się w myślach z Kyuubim, ale nic to nie dało. Rozglądnął się po okolicy i kiedy uznał, że jest w miarę bezpiecznie usiadł pod pierwszym lepszym drzewem i stwierdził, że jest strasznie zmęczony. Dotarło wtedy do niego, że biegł cały czas bez chakry Kyuubiego. Nagle dotarł so niego sygnał od klona. Ktoś podpisał pakt. Wykonał szybko kilka pieczęci załamując technikę tak jak tego chciał. Po chwili poczuł jak ktoś przechodzi przez ową barierę. Za kilka minut dotarło do niego, że już wszyscy podpisali pakt i opuścili grotę. Wstał i choć ledwo trzymał się na nogach pobiegł w stronę Kumo-gakure (wioski chmur). Po około pół godzinnym, bardzo szybkim biegu uznał, iż jest na tyle daleko by ANBU przechodząc główną drogą nie wyczuli go. Teoretycznie był bezpieczny. To mu wystarczyło. Padł zmęczony na ziemię. Tak, ta technika bariery może i jest silna, przydatna i w ogóle, ale strasznie męcząca. A pakt i dodatkowa zmiana funkcji bariery dodatkowo go wyczerpała po wcześniejszym treningu z lisem. I jeszcze cały ten czas biegł. Nie miał już siły. Zasnął. W ciągu chwili zalały go wspomnienia sprzed ucieczki z wioski. Widział wszystko jeszcze raz, czuł wszystko jeszcze raz.

----- Retrospekcja -----

Znowu go pobili. Znowu się nad nim znęcali. Blondynek leżał w starej, zabrudzonej i zatęchłej alejce pobity i poraniony, a kilku wyrostków śmiało się odchodząc. Jego wzrok był pusty. Nie płakał. Bo po co? Przyzwyczaił się. Nie miał już łez, a przynajmniej tak myślał. Kiedy grupka chłopców się oddaliła, niebieskooki spróbował wstać, ale od razu upadł. Podparł się na łokciu i przesunął w stronę ściany opierając się na łokciu i przesunął w stronę ściany opierając się o nią w pozycji półleżącej. Tego dnia było niezwykle cicho i zimno. A raczej tego wieczoru, bo już robiło się ciemno. Chłopca przeszedł dreszcz. Miał na sobie tylko T-shirt i krótkie spodenki, oraz tradycyjne sandały. Usłyszał ciche i szybkie kroki. Wystraszył się, że to któryś z tamtych wrócił. Zamknął oczy wyciszając oddech. W sumie to nauczył się tego przez przypadek. Zauważył jednak, że może się mu to przydać. Nie raz w ten sposób mógł uniknąć bólu, albo przynajmniej częściowo. Czasami, gdy wyciszył oddech po prostu go nie zauważali. Ale nie zawsze. Zdarzało się, tak jak teraz, że nie mógł nic na to poradzić. Jednak kiedy już go bili to stosując tą sztuczkę, lub wstrzymując oddech mógł nabrać napastników, że już umarł, bądź wkrótce się to stanie. Wtedy oni woleli nie ryzykować i nie wzbudzać podejrzeń jeśli chodzi o jego śmierć i odpuszczali. Nauczył się też wyczuwać chakrę. W ten sposób, łatwiej mu było uniknąć niebezpieczeństwa. A przynajmniej ze strony ninja, którzy byli zdecydowanie bardziej niebezpieczni niż cywile. A oni chakry nie ukrywali. Bo po co? W końcu to ich wioska i są u siebie. Poza tym gdyby ukrywali chakrę byłoby to podejrzane. Ale teraz blondynek musiał skupić się na owym przybyszu, a nie bujać w obłokach.

-*Może mnie nie zauważy* - Pomyślał.

Mylił się. Kroki były coraz głośniejsze i nagle ucichły. Tuż obok niego. Blondynek już przygotował się na ból. Zdziwił się kiedy nagle zamiast oczekiwanego ciosu poczuł jak ktoś przykrywa go ciepłą bluzą. Naruto otworzył zdziwiony oczy i spojrzał na bluzę. Cała czarna z jakimś dziwnym znakiem czerwono białym na plecach. Z bluzy podniósł wzrok na postać stojącą przed nim. Był to chłopak, ale żaden z tamtych, którzy byli tu wcześniej i myślał że wrócili. Ten z kolei był w jego wieku, miał czarne oczy i tego samego koloru włosy. Na twarzy miał prawie niewidoczny, nieśmiały uśmiech.

-Dasz radę wstać? – Spytał chłopak.

Naruto pokręcił głową, że nie. Czarnooki westchnął po czym kucnął obok blondyna i przerzucając sobie jego rękę przez ramię chwycił chłopaka w okolicach pasa by pomóc mu wstać. Ten cicho syknął.

-Sorki.

Ciemnowłosy domyślił się o co chodzi i ostrożnie, tym razem, starając się nie sprawić blondynkowi bólu, pomógł mu wstać. Poprawił bluzę, która zaczęła mu się zsuwać i powoli poprowadził go w stronę swojego domu. A raczej gigantycznej posiadłości. Weszli do środka. W Omu było cicho. Ani żywej duszy.

-Rodziców nie ma, brata też. Na misji są. – Mruknął.

Ciemnowłosy zaprowadził Uzumakiego do salonu i pomógł mu usiąść na kanapie.

-Zaczekaj tu, zaraz wracam.

Chłopak zniknął, by po chwili pojawić się z całym arsenałem apteczki. Już chciał opatrzyć rany swojego gościa, kiedy ten mu przerwał.

-Nie trzeba. I tak do jutra się zagoi. – Ciemnooki mocno się zdziwił, ale nie odpuścił.

-Nawet jeśli to nie zmienia faktu, że do ran mogło się dostać zakażenie i trzeba to odkazić.

Mina chłopaka mówiła, że nie odpuści, więc blondyn dała za wygrana, a brunet opatrzył go. Odkaził rany i obandażował te które tego wymagała. Przez to niebieskooki był pokryty całkiem sporą ilością bandaży, a zawartość apteczki jego wybawiciela porządnie ucierpiała.

-Dzięki ymm… Tak właściwie to jak…

-Sasuke. – Chłopak przerwa mu domyślając się o co może chodzić rannemu.

-Tak więc dzięki Sasuke. – Brunet spojrzał na niego dziwnie. – A tak! Zapomniałbym! Naruto jestem. Miło mi. – Dodał chłopak domyślają się co było powodem dziwnego wzroku jego młodego wybawcy.

-Yhym.

-Czemu mi pomogłeś? I… Jak mnie tam znalazłeś?

-A czemu miałabym nie pomóc rannemu?

-Emm… Nie boisz się mnie? – Brunet popatrzył się na niego dziwnie.

-Niby czemu miałbym się bać?

-No bo wszyscy się mnie boją i mówią, że jestem demonem.

-Ja to nie wszyscy.

Burknął ciemnowłosy, nadymając policzki i odwracając głowę. (Yu: Innymi słowy strzelił focha, bo została urażona jego duma. W końcu on, wielki Uchiha niczego się nie boi. A tym bardziej jakiegoś dziecka. Choć sam nim jest -_-.) Blondynek tylko cicho zachichotał.

-Co cię tak śmieszy?!

-Nic. Tylko trochę zabawny jesteś.

Niebieskooki uśmiechnął się pierwszy raz, odkąd ten mu pomógł. Czego brunet zresztą nie mógł nie zauważyć i mimowolnie na jego twarzy też pojawił się uśmiech. Jednak szybko się zreflektował i oburzył.

-Jestem członkiem dumnego klanu Uchiha! – Blondyna tylko się szerzej uśmiechnął. – No ej!

-Wybacz, ale pierwszy raz ktoś mi pomógł i się do mnie uśmiechnął.

Brunet zaczerwienił się i szybko odwrócił tak by jego towarzysz nie zauważył tego. Ale nasz Naru jest dosyć spostrzegawczy i widząc zakłopotanie na twarzy chłopaka uśmiechnął się jeszcze szerzej.

-T-to n-nieprawda! – Sasuke zaczął się jąkać. – J-ja w-wcale s-się n-nie uśmiechnąłem! Wydawało ci się. Co ważniejsze… - Młody Uchiha z powrotem odwrócił się w stronę blondyna już uspokojony. – Kto ci to zrobił? Trzeba to jak najszybciej zgłosić Hokage!

-Już mu mówiłem, ale nic nie zrobił mówiąc, że nie może ich ukarać, gdyż nie ma dowodów, że to ich robota. A takie oskarżenie jest bardzo poważne.

-No ale ich chyba widziałeś nie? Rozpoznałbyś ich. Ja zresztą też ich widziałem! Mamy dowód.

-Nie, to nie ma sensu. Zawsze mówił to samo. Czasem jeszcze mówił coś w stylu, ze było ciemno i mogłem ich z kimś pomylić.

-Zaraz, zaraz… „zawsze”?

-No tak.

-Czyli to nie jest pierwszy raz?! – Niebieskooki pokręcił głową. – I nic z tym nie zrobisz?!

-Próbowałem, ale to nie tak łatwo. Poza tym już się przyzwyczaiłem do tego bólu, a rany i tak się goją, więc na następny dzień ich już nie ma. Innymi słowy, nie ma dowodów.

-A ja to co?! Widziałem ich! Widziałem jak wychodzili z zaułka, a potem rozmawiali o tym jak to oni są świetni robiąc ci to! Poszedłem w stronę, z której przyszli i znalazłem ciebie w takim stanie!

-Coś wymyślą. Nie przyłapałeś ich, więc Hokage nic nie zrobi. Powiedzą pewnie coś w stylu, że mnie tylko znaleźli, a nie pomogli bo się bali, że coś tam coś. Wierzy im, nie nam. Trzeci powie, że sobie coś ubzduraliśmy, albo co innego.

-Ale Naruto!

-Nie Sasuke. Dzięki, że chcesz mi pomóc, ale to nie ma sensu.

-No dobra. Jak tam chcesz. Ale jak coś takiego się zdarzy to powiedz mi o tym, a ja porozmawiam z bratem. On coś wymyśli. Jest świetnym ninja i ma trafić do ANBU, więc Hokage będzie liczył się z jego zdaniem. Zrozumiano?

-Yhym…

-No dobra. Rodzina nie wróci przez kilka dni. Wujek tu tylko zagląda rano sprawdzając czy wszystko w porządku, więc zostajesz tu. Połóż się i spróbuj zasnąć. Ja zrobię herbatę i coś do jedzenia.

-Dzięki. – Naruto uśmiechnął się słabo.

-Nie ma za co. Od teraz jesteśmy przyjaciółmi, więc nic w tym dziwnego.

Sasuke uśmiechnął się tylko i zniknął w kuchni. Blondyn natomiast był w wielkim szoku. „Od teraz jesteśmy przyjaciółmi”. To zdanie cały czas chodziło mu po głowie. Chwycił bluzę, którą miał na sobie i zasnął z uśmiechem na ustach myśląc o tym, że znalazł przyjaciela. Takiego prawdziwego. Co pomógł mu kiedy go potrzebował. Takiego, który jest człowiekiem i to w jego wieku, a nie tak jak Kyuubi demonem, który niejedno widział. (Yu: Ta, śnić o tym, że się śpi -_-) Nagle sceneria się zmieniła i znalazł się przed jakimiś drzwiami razem z młodym Uchihą.

----- Koniec retrospekcji -----

W tym właśnie momencie obudziła się, a raczej obudziły go krzyki zmartwionego Kyuubiego. Otworzył powoli oczy, w których poczuł jak zbierają się łzy. Szybko się jednak uspokoił.

-Kyuubi? – Zauważył pomarańczową mgiełkę obok niego. – Coś się stało?

-Krzyczałeś przez sen i rzucałeś się. Jesteś cały spocony i chyba masz gorączkę. To się stało. Wystarczy? Czy mam wymieniać dalej? – Blondyn spuścił głowę.

-Przepraszam. – Wyszeptał.

-Ech… Co ja z tobą mam? Dobra, nie ważne już.

-Gniewasz się? Wiesz… Za tamto. – Spytał niepewnie.

-Nie. Jestem wkurzającym demonem, należało mi się. Poza tym ty masz zaledwie siedem lat. Nie dziwię się, że tak zareagowałeś. Za dużo od ciebie oczekuję. Owszem masz potencjał, ale masz, jak już mówiłem, tylko siedem lat. Nie mam się o co gniewać. To ja przepraszam.

-Dzięki. – Naruto uśmiechnął się słabo.

-Za co? o_O

-Za wszystko Kyuu ^^. Za wszystko…

-No dobra młody. Koniec tych czułości. Nie wyglądasz najlepiej. Niedaleko jest polanka i strumyk. Przy okazji oddalimy się od głównej drogi. Musisz odpocząć. Dasz radę tam dojść?

-Yhym. – Chłopak zebrał się jakoś tak niemrawo. Wstał na nogi i zrobił ledwo jeden krok chwiejąc się.

-Dobra, to ja ci chyba jednak pomogę. – Lis westchnął, po czym pomarańczowa mgiełka otoczyła ciało chłopaka i Naru pod wpływem Kyuubiego ruszył nad tą polankę.

CDN

***

Ja: No to w tym rozdziale wyjaśniłam parę rzeczy. Lub raczej jeszcze bardziej zagmatwałam. Jak kto woli. Innym razem może podam ostateczny powód ucieczki Naru i wszystko zacznie się wyjaśniać. Za to pojawi się jeszcze kilka innych niewiadomych. Wkrótce pojawi się ów tajemniczy czerwonooki chłopak, o którym była mowa w którymś z pierwszych rozdziałów.

Yu: Powiem wam, że pewna osoba była bardzo blisko tego kim jest.

Ja: Notka jest zdecydowanie dłuższa niż poprzednia. Zresztą jak już obiecałam. Pojawiła się też po niedługim czasie od opublikowania notki. Co również przyłączyłam do obietnicy jako wynagrodzenie. Chyba… A jak nie to tym bardziej się cieszcie.

I: Taa… Kolejna notka pojawi się… wkrótce. Jak A-chan ją napisze.

Yu: Ta… I chcieliśmy jeszcze podziękować za tak dużo ilość komentarzy i wejść (ponad 3600 wejść i 60 komci).

Ja: Tak więc do zobaczenia!